نابوکف

باید این پیشنهاد عملی را از من بپذیرید. ادبیات، ادبیات راستین را نباید چون معجونی یحتمل مفید برای قلب یا مغز _مغز، این معده روح_ فروبدهید. ادبیات را باید گرفت و ریزریز کرد،بند از بندش جدا کرد. بعد می‌توان رایحه تند و دوست‌داشتنی‌اش را در کف دست بوئید. می‌توان آن را جوید و با لذت بر زبان غلتاند؛ و آن وقت و فقط همان‌وقت می‌توان طعم کمیابش را ، آن‌گونه که حقیقتا استحقاق دارد، درک کرد و به این ترتیب است که ذره‌های خردوخمیرشده‌اش در ذهنتان به هم می‌پیوندند و زیباییِ وحدتی را آشکار می‌کنند که شما چیزی از خونِ خود به آن داده‌اید.