به وقت بررسی افتضاحی که دستان بزدل و شاخک‌های مطیع اختاپوس بادکردۀ حکومت توانسته‌اند از آن چیز آتشین و خیال‌انگیز، یعنی ادبیات، درست کنند، دشوار
«پسرک فریاد می‌زد: گرگ! گرگ! و هیچ گرگی پشت سرش نبود. این که در پایان پسرک بیچاره چون خیلی دروغ می‌گفت خوراک حیوان وحشی واقعی
«هیچ‌چیز کسالت‌آورتر و در حق نویسنده غیرمنصفانه‌تر از این نیست که کسی مثلا خواندن مادام بوآری را با این تصویر پیشینی آغاز کند که کتابی
«بسیاری از نویسندگان پذیرفته‌شده اصلا برای من وجود ندارند. نام آنها بر گورهای خالی حک شده، کتابهایشان عروسکهای بی‌جان‌اند…». کتابهایشان مرده‌اند. «در دوران کار دانشگاهی‌ام
جان آپدایک در مقدمۀ «درسگفتارهای ادبیات اروپا» در همان سطر نخست به ما می‌گوید که با چه کسی طرف هستیم؛ کسی که در زادروز شکسپیر
دو جلد است: درسگفتارهای ادبیات روس و درسگفتارهای ادبیات اروپا. با نویسنده‌اش اولین‌بار در لولیتا آشنا شدم: لو…لی…تا. بله، انگار خودش است؛ نابوکف. این بار
باید این پیشنهاد عملی را از من بپذیرید. ادبیات، ادبیات راستین را نباید چون معجونی یحتمل مفید برای قلب یا مغز _مغز، این معده روح_